Het vertrek en de eerste week

23 aug: Het afscheidsfeestje

Na onze (een na) laatste werkdag te hebben gehad, was het dan toch echt tijd voor het feest. Op de laatste werkdag was mijn ochtend nog even razend druk met veel consulten op de #1133. Gelukkig kon Andy mijn werk in de middag overnemen en had ik nog even rustig de tijd om alles af te sluiten en afscheid te nemen van “de dames”. Lieve kadootjes gekregen.

Toen naar huis waar Corrie en Pim al de hele middag bezig waren met het klaarzetten van alles. Ons enorme appartement met nauwelijks nog meubels en een aantal staan tafels. Gezellige vlaggetjes en voor een heel leger drank en eten.
Wat een verrassing dat mama, Jesse, Bas en Robin er toch konden zijn. Daarna sloot ook de rest van de familie Kop aan met Marcel, Edo en Marieke. Daarna was er een continue bel die ging… vrienden, collega’s… zo veel mensen. Wat een geweldig gevoel om te merken dat zo veel mensen nog even afscheid wilden komen nemen met een biertje in de hand. Echt geweldig! Ontzettend veel lieve en handige kadootjes gekregen voor in Tanzania.

En natuurlijk moja, mbili, tatu… het lied met z’n allen gezongen.

I bless the rains down in Africa…

Mooie foto’s als herinnering van wie er waren!

24 aug: “The day after”
Aangezien de laatste vrienden om 03.00 uur van het balkon dropen, was het de volgende dag natuurlijk zwaar. Gelukkig hadden we ’s nachts nog wat opgeruimd en waren de meeste voorbereidingen voor de verhuizing al getroffen… dachten we. Toch was er nog een hoop te doen aan inpakken van de laatste kleine dingen, zodat we redelijk kapot ons luchtbed ’s avonds weer inrolden.

25 aug: Verhuizen
Stipt om 09:00 uur stond ons dreamteam klaar bij de BP in Utrecht om ons te helpen met het leegruimen van ons paleisje, om dit vervolgens in te ruilen voor een HOK van 36m3. Toine, Bas, Maarten, Corrie, Marcel en later ook Lucas hebben zich geheel belangeloos uit de naad gewerkt om het klaar te krijgen. Rond een uurtje of 3 was het dan eindelijk zover. Paleis leeg, hok vol. Hoeveel zooi kan een mens verzamelen zou je zeggen?! Iig voldoende om 36kub tot de nok toe te vullen.
Slot erop en gaan…
Na 3 keer op en neer met twee aanhangwagens helemaal vol. Niets staat ons meer in de weg om zonder bagage naar Moshi te vertrekken… nou niets behalve dan 4 zware koffers a 23 kg en 2 x handbagage van nog zo’n 12 kg.
In de week die volgde was het slapen op een luchtbed. Nog even het ultieme luxe doen: een dag genieten in de zon in de sauna. Voor Pim nog de laatste werkdag op dinsdag. Voor mij het afscheid van mijn familie en natuurlijk Robin en de enorme buik van mijn zus met daarin ons petekindje. Heerlijk sushi gegeten nog met de familie. Op woensdag nog de laatste inpakstress en eten met de Utrecht Spoomies.

29 aug: het naderende afscheid
De laatste dag voor vertrek, werden de kilo’s nogmaals gewogen met de precieze handweger van Marlies. Om 11:15uur was daar de makelaar om ons geweldige en veel te grote en luxe appartement op te eisen. (Wat tijdens ons feestje vaak gezegd werd: waarom gaan jullie hier eigenlijk weg… Ja dat vragen wij ons nu ook af). Een laatste blik over het water richting de haven en dat was dat. Door de vriendelijke makelaar werden we nog wel de poort uit geloodst met “onze” klikker, om vervolgens met onze 70kg bagage in het kleine polootje op straat te staan. Gelukkig is ons nieuwe onderkomen de komende 6 maanden in Wageningen.
Na een heerlijke lunch daar, zijn we afgereisd naar hotel NH Schiphol. Aldaar nog voor (mogelijk) de laatste keer een enorme hamburger gegeten en afscheid genomen van Marcel en Corrie. Die avond heerlijk geslapen in het kingsize bed.
De volgende ochtend vroeg uit de veren (6.00u) met koffers en tassen richting Schiphol. Aldaar stonden ons nog een paar verrassingen te wachten:
- Lieve Edmee, die ons, brak na een avondje doorhalen, kwam uitzwaaien met een heerlijk pakket aan tijdschriften.
- Het wegen van de koffers: knakworsten blijken toch zwaarder te wegen dan je denkt. Na 3 keer herschikken van mijn bagage, waren we eindelijk van die rotkoffers af.
Nog een welbekend ontbijtje bij de MacDonalds gegeten en een laatste traan gelaten, zo dacht ik.
30 aug: Amsterdam Schiphol Airport → Kilimanjaro Airport

In zo’n 8 uur vliegen waren we er al. Aan de ene kant een te lange vlucht aan de andere kant te kort. Te lang… omdat zodra het vliegtuig opsteeg, de waterlanders kwamen. En als de vlucht langer had geduurd, ik mogelijk was uitgedroogd. Te kort… omdat zodra de daling werd ingezet het Westerse leven voorbij zou zijn. Maar zo’n piloot en vliegtuig doet wat het wil en dus zetten we niet lang daarna voet op Afrikaanse grond.
Bij de douane was een visum a 50 dollar elk zo gefikst. En na het afnemen van maar liefst 10 vingerafdrukken elk konden we ook nog zo al onze koffers ophalen. Daarna stond Freddy klaar, de driver van RDTC (Regional Dermatology Training Centre) met een bordje met mijn naam. In een degelijke auto werden we direct naar de compound gereden. Onderweg enkel een dode hond en dodelijk auto ongeluk mogen aanschouwen. Bij de vraag of we een gordel moesten dragen, was het antwoord: “don’t worry sir”.

Aangekomen op de compound, blijken we een super huis te hebben. Ruime woonkamer, keuken, slaapkamer en badkamer. Alles aanwezig en schoon. Als welkom een gevulde koelkast. Super dus.

31 aug: Moshi Town

In de ochtend hadden we vanuit Nederland al afgesproken met Marco, Marieke en hun 6 kinderen (de 7e woont nog in Nederland). Wat een ontzettend warm gezin om mee kennis te maken. De blikjes knakworst werden hartelijk ontvangen. Het voelde meteen als thuis. Met Marco, Steven (bijna 3 jaar) en later ook Vicky (2 jaar) hebben we de hele dag boodschappen gedaan. Super veel handige tips gekregen en zelf ook het nodige voor de week in kunnen slaan. Er zijn kleine supermarkten waar je ‘westers’ eten kunt kopen (aan de prijzige kant) en een uitgebreide markt met allemaal lokale producten (veel groente en fruit, maar ook vlees…). Uiteindelijk de dag afgesloten met een dikke knuffel van Vicky ;-)

1 sept: Amani children’s home en de Hash

Zoals afgesproken werden we door een taxi bij Amani gedropt. Gelukkig bleek de eenzijdig gemaakte afspraak om 12 uur goed te zijn doorgekomen en werden we zeer hartelijk ontvangen door Meindert, de directeur van Amani. Hij heeft ons veel verteld over de stichting en een hele rondleiding gegeven over het terrein. In het weekend hebben de kinderen vrij om te spelen. Door de weeks hebben ze volle dagen van les en structuur. Meindert vertelt hoe ze de kinderen van de straat proberen te halen in de grote steden om ze een thuis te geven op Amani, tot de tijd rijp is om hen terug te laten keren naar hun eigen familie, wat meestal wel lukt. We mochten zelfs mee lunchen. Voor het eerst rijst met linzen met onze handen gegeten. En het was lekker!
Daarna nog naar Moshi Town voor het beroemde WESTERSE koffietentje Union-cafe. Er zijn dus blijkbaar toch meer wazungu (blanke mensen) in Moshi. Die bleken zich daar namelijjk allemaal (10?) verzameld te hebben. Hele lekkere (lokale) koffie en super gebak! Echt een aanrader!

In de middag zijn we meegegaan naar de Hash. Ons aangeraden door Marco en Marieke. Deze hash is een tweewekelijks terugkerende wandel- dan wel looptocht door de omgeving van Moshi.

Achteraf waren we erg blij nog even stevige wandelschoenen aangedaan te hebben. Dat was geen overbodige luxe voor de stevige klim en klautertocht langs de rivier de Karanga die volgde. Ontzettend leuke mensen ontmoet, allen expats. Daarna met z’n allen een biertje gedronken en gegeten. Merijn, Nederlands leraar op de International School Moshi (ISM), heeft ons zijn werkplek nog laten zien en afgezet bij de gate van de compound. Het wordt sterk afgeraden om in het donker over straat te lopen.

De eerste werkweek

De eerste week op ons nieuwe werk… tja, laten we zeggen, al het begin is moeilijk. En zoals mijn vader zei… je komt met een traan en gaat met een traan.

RDTC at KCMC

Mijn werkdag start om 8uur. Hierbij wordt er eerst op de maandag begonnen met de overdracht van het weekend. Waarbij tijd geen rol lijkt te spelen. Daarna is er onderwijs. Deze week is er een dermatopatholoog vanuit Kenia over om ons iedere ochtend lectures te geven en iedere middag met ons coupes te bekijken onder de microscoop. Ik val dus meteen met mijn neus in de boter. Wat direct heel verademend is, is dat alle artsen (en ook merendeel van de verpleegkundigen) op het werk Engels met elkaar spreken. Wel praten ze wat zacht, maar de helft is er toch zeker wel van te verstaan. Na het onderwijs werd ik even gekoppeld aan Emanuel, een oudere assistent (4e jaars en de opleiding tot dermatoloog is hier 4 jaar). Met hem kon ik de eerste poli meelopen. Later moest hij nog wat doen en kon ik met dr. Anette meelopen. Alle artsen worden met hun voornaam aangesproken. Das even wat anders dan in Nederland. Daar krijgt mijn patiënt niet eens mijn voornaam te horen. Dr. Franken is het, en niets anders. Hier is het dus gewoon dr. Lonneke. Een onuitspreekbare naam, waardoor ik dus ook iedereen mijn boekje laat zien, waar ik het heb opgeschreven. Maar dan nog blijft het lastig uitspreken. Pim en ik zijn het er inmiddels over eens, dat mochten er ooit kleintjes bij ons komen, dat ze een internationaal uit te spreken naam zullen krijgen (maar dat ter zijde). Naast Emanuel en Anette, is daar nog dr. Edith, Julia, Juliet (handig ;-), Consultata (?), Louli en Antoine. Toen ik de laatste uitlegde dat mijn vader ook Antoine heet, gaf hij aan mijn ‘papa’ te zijn voor de komende 6 maanden. Haha, dat zit wel snor dus. Er zijn nog meer arts-assistenten, maar dit is wat ik tot nu toe heb onthouden en een aantal zijn op vakantie. Volgens mij zijn er 14 residents (assistenten). Verder wordt de staf wel met de achternaam aangesproken, maar stellen ze zich met de voornaam aan je voor. Na 1 week denk ik eruit te zijn, wie staf/baas is en wie resident. Daar zijn dan prof. Masenga, dr. Mavura en dr. Kiprono (Keniaanse buurman die maar voor 2 weken hier was, helaas).
Mijn schema ziet er als volgt uit. Na de overdracht en onderwijs is er poli; op maandag HIV poli, op dinsdag en donderdag ward round (visite lopen op de afdeling) en daarna kleine OK’s uitvoeren. Op woensdag is er volwassenen poli en op vrijdag kinderpoli. Mijn werkdagen zijn van ong 8-14/16 uur, totdat alle patiënten geholpen zijn. In deze tussentijd wordt er niet gegeten of naar de wc gegaan. En krijg je wel rond 10 uur een kopje thee. De eerste dag nam ik die zonder suiker, maar na het bijna flauwvallen tijdens de ward round, neem ik voortaan thee met suiker. En ga ik naar de wc en eet dan tussendoor nog snel een boterham. Tot nu toe is de dermatologie al erg interessant. Al een forse Lepra reactie gezien, met zo ongeveer alle klassieke kenmerken.
Omdat ik de taal van de patiënten niet spreek heb ik zelf nog geen patiënten kunnen zien en loop ik als een eerste jaars co-assistent als een sticker achter de arts-assistenten aan. Maar als in oktober de Tanzaniaanse co-assistenten weer beginnen, kan ik hen bij mijn poli als tolk gebruiken, dus dat is super fijn. Gelukkig beginnen mijn handen enorm te jeuken tijdens de consulten, dus ik kan niet wachten om gewoon weer lekker zelfstandig aan het werk te gaan. Ja het is wel waar wat ze zeggen… als je iets niet meer hebt, weet je pas wat je mist. Hier speelt tijd geen rol. De patiënten zitten er om 8 uur allemaal al te wachten tot de dokters komen. Niemand heeft een afspraak op tijd, dus wie het eerst komt, wie het eerst maalt, denk ik. Dan duurt het ruim een uur voor alle statussen bij elkaar gezocht zijn en kan er gestart worden met de poli. Alle assistenten hebben een kamer en werken de patiënten een voor een af. De ene de deur uit, de volgende staat al weer binnen. Het enige waarmee ze tijd winnen is dat ze hun patiënten geen hand geven en de dokter ook niet voor ze opstaat. De patiënt kleed zich uit en de dokter blijft zitten. Waar wel veel tijd ingestoken wordt is het uitleggen. Das nou net lastig voor mij. In Nederland kan me nog wat leren van de mentaliteit hier. De hele ochtend wachten op de dokter, zonder klagen. Nee neem dan onze wachtkamer. 30 minuten uitloop is al een reden voor een excuus van de kant van de dokter en een boos gezicht van de patiënt. 5 minuten excuses maken en ja… je loopt alweer 5 min. Extra uit. Dat is hier dus niet.

Na de eerste korte werkdag, heerlijk neerploffend op een stoel op onze veranda, met uitzicht op de Kilimanjaro. Wat wil je nog meer?! Diep in gedachte, toen ineens de telefoon ging. Een Helmonds telefoonnummer… hmm vreemd.

‘Met Lonneke…’
‘Met Jesse… Jullie hebben een petekindje…’
‘Joehoeoeoeoe wat een super nieuws!!’
‘Ze heet Jasmijn en is helemaal gezond’.
Wat een geweldig nieuws en zo onverwacht snel al. Wij blij dat we onze nummers en internet op maandag ochtend ineens in werking hadden. Vanaf dat moment worden we meerdere keren per dag op de hoogte gehouden met geweldige foto’s. Wat heerlijk zeg zo’n meisje!

Amani

Mijn (Pim) werkdag begint vooralsnog ook om 8 uur, hetgeen betekent dat Theo (taxi chauffeur) mij keurig op tijd voor de gate van de compound komt ophalen en afzet bij Amani. Het ritje duurt ongeveer 10 minuten en is een hele belevenis op zichzelf… Meestal nemen we de short cut met zijn afgetrapte Toyota over de dirt roads (compleet verzakte zandwegen die eigenlijk alleen begaanbaar zijn met 4 WD). Hij vertelde dat hij een paar keer per jaar de banden en (rubbers om de) schokbrekers moet vervangen en een goede monteur als rafiki (vriend) dus van groot belang is in Tanzania. Een enkel ritje kost 5000 Tshs (ongeveer 2,50 euro). Dit is gemiddeld, maar het grote voordeel van Theo is dat hij tot nu toe altijd keurig op tijd is (hetgeen een klein wonder schijnt te zijn) en beschikt over een groot netwerk van andere (betrouwbare) taxi chauffeurs die hij kan sturen. Bij Amani viel ik meteen met mijn neus in de boter, want op maandagmorgen vindt er altijd uitgebreid overleg plaats met de gehele staff. Ik mocht ook plaats nemen in een klein lokaaltje gevuld met ongeveer 30 staff members (28 Tanzanianen en 2 wazungu’s). Ik vergeet er bijna bij te vermelden dat de vergadering ruim 3 uur duurde en voor 95 procent in het Kiswahili was… Gelukkig had ik een bijzonder attente buurman die zo nu en dan vertaalde in het Engels. Na een korte voorstel ronde wist ik ongeveer wat iedereen deed en wist men ook van mijn bestaan af. Na de vergadering werd mij meegedeeld dat alle volunteers starten met zogenaamde oriëntatie weken. Dit houdt in dat ik in 2 a 3 weken de organisatie en de medewerkers leer kennen. Ik moet zeggen dat dat een erg prettige manier was om te starten. Ik deel een kamer met de accountant (abdouel) en inmiddels beschik ik ook over een laptop. Mijn voornaamste taak bestond deze week uit het doornemen van talloze documenten over de langlopende juridische procedure waarin Amani betrokken is geraakt. Zonder in details te willen treden, heeft het te maken met de bouw van het tehuis. Kernwoorden bij de procedure die hierop volgde zijn: corruptie, fraude en omkoping. Helaas blijkbaar de normaalste zaak hier… Het kost me veel tijd en moeite om up-to-speed te raken, maar ik heb er vertrouwen in dat dit snel lukt. Gelukkig is er een nieuw juridisch team geformeerd (bestaande uit lokale top advocaten en ook internationale juridische ondersteuning). Naast mijn juridische werk en administratieve werkzaamheden is er gelukkig ook tijd om kennis te maken met Amani, de kinderen en de staff. Het is een geweldig complex dat onderdak kan bieden aan ruim honderd straat- en weeskinderen. Voor degene die exact willen weten wat Amani allemaal doet, raad ik aan even te kijken op hun uitgebreide website: www.amanikids.org. Het mooie aan Amani vind ik dat ik tot nu toe alleen maar ontzettend toegewijde staff en vrolijke kinderen heb ontmoet. Ik heb deze weken met eigen ogen kunnen aanschouwen dat de - hoofdzakelijk Tanzaniaanse - staff van Amani op allerlei manieren zorg weet te verlenen (variërend van het bieden van onderdak en voeding tot scholing en medische zorg). Ook spreekt mij het ultieme doel enorm aan (het opsporen van familie en hen hiermee proberen te herenigen). Inmiddels heb ik ook een emailadres: pim@amanikids.org. Aangezien internet bijzonder duur is in Tanzania, zal ik dat laatste adres alleen voor zakelijke doeleinden mogen gebruiken. Tijdens de eerste week viel mij vooral op dat de kids bijzonder beleefd en gezellig zijn (ondanks het feit dat de meesten jarenlang op straat hebben gezworven en allerlei ellende hebben moeten doorstaan). Mocht je meer willen weten over het leven van straatkinderen in Oost-Afrika, dan kun je ook het artikel van Chris Lockhart lezen (The life and death of a street boy in East Africa). Niet echt om vrolijk van te worden, maar wel verhelderend (te vinden via google). Hoewel ik natuurlijk heel veel nieuwe gezichten in de eerste week heb gezien, lukt het me steeds beter om de namen bij de gezichten te onthouden. Ik moet echter nog wel hard werken aan mijn kiswahili, want een deel van de staff en bijna alle kinderen spreken (logisch uiteraard) niet of nauwelijks Engels. Ik werk overigens ma t/m do van 8.00 tot 16.00. Prima werktijden, maar afgelopen week was toch best vermoeiend (waarschijnlijk ook veroorzaakt door het klimaat).

Op mijn vrije vrijdag ben ik gaan sporten (lees: op ons terras wat crossfit training gedaan). Een gym blijkt lastig te vinden, dus ik heb me voorgenomen om zelf iets te gaan maken om in shape te blijven. Binnenkort hoop ik een mountainbike te kunnen aanschaffen, zodat ik kan gaan fietsen naar de stad. Vrijdag ben ik naar de stad gaan lopen (6 km). Gelukkig had ik een kaartje van de stad gevonden, dus wist ik mijn weg aardig te vinden. Hoewel het went en men in Moshi best gewend is aan wazungu’s, blijft het vreemd dat bijna iedereen je aankijkt omdat je wit bent. Gelukkig blijft het bijna altijd bij kijken of vriendelijk groeten. De enkele keer dat je wordt ‘aangeklampt’ door locals ervaar ik niet als onprettig en na een kort gesprekje over mijn werk bij Amani en mijn bezigheden tijdens mijn verblijf van 6 maanden in Moshi, volgt er vaak een handdruk en vervolgt iedereen weer zijn eigen weg. Daarbij speelt ongetwijfeld ook een rol dat ik vrij snel duidelijk maak dat ik als ‘arme’ vrijwilliger geen geld heb voor dure safaritochten of souvenirs. Na een wandeling door het stadje en goede koffie bij een leuke coffeeshop, ben ik op zoek gegaan naar de markt. Ondanks dat ik waarschijnlijk 5 x te veel heb betaald voor allerlei groenten en fruit, reed ik uiteindelijk met een voldaan gevoel weer richting de compound. Lon was ook net klaar met werken en we spraken af bij de International School of Moshi (ISM). Deze ligt vlakbij de compound (via de achter ingang te bereiken). Na een smoes (strenge bewaking die veel beter oplet dan onze bewaking op de compound) lukte het mij om het terrein op te komen om op zoek te gaan naar het zwembad. Uiteindelijk kwam ik bij de registration office en moesten Lon en ik op audiëntie bij de ‘head of campus’. Gelukkig mogen wij nu tegen betaling gebruik maken van het zwembad. Vanaf volgende week zullen wij dan ook geregeld te vinden zijn op de ISM.

Zaterdag zijn Lon en ik samen naar de stad gegaan en zijn daar uren bezig geweest met het regelen van telefoon- en internet zaken. Nu werkt alles volgens mij weer redelijk… Gelukkig lukte het ons ook nog om de broodnodige spullen op de markt in te slaan en waren wij redelijk op tijd terug om naar de verjaardag bij Marco en Marieke te gaan. Bij hen voor de deur stonden al talloze 4 WD’s, dus we konden van veraf al zien dat het gezellig druk was. Direct vanaf onze aankomst werden we opgenomen door de groep (veelal Nederlandse) expats. Na een aantal biertjes en zelf gebakken brood waren wij weer al veel contacten rijker (variërend van leraren op de ISM tot ondernemers in de regio). Volgend weekend gaan we waarschijnlijk met een groep mee op ‘ruige wandeltocht’ en ook is weer een hash op zondag gepland. Leuke en actieve dingen dus!

Zondag was vooral erg relaxed. We hebben een groot gedeelte van de dag doorgebracht aan het zwembad van het Impala hotel (we kunnen pas vanaf maandag bij de ISM terecht in het zwembad). Bij het hotel was ook wifi, dus Lon kon uitgebreid skypen met het thuisfront…

Fijne avond allemaal en groetjes vanuit Moshi van Lon en Pim!