Rafiki Uholanzi

Het is alweer een tijd geleden dat we onze avonturen met ‘het thuisfront’ hebben gedeeld, dus hierbij volgt weer een update van onze avonturen in Tanzania.

Het werken op Amani is helaas onmogelijk geworden, omdat mijn vrijwilligers permit nog steeds niet is afgegeven. Officieel wacht ik nog steeds op een antwoord van de Immigration Office in Dar, maar eigenlijk weet ik al lang dat het antwoord waarschijnlijk pas na mijn vertrek uit Tanzania zal volgen. Lang leven de bureaucratie! Ik heb wel mijn tweede toeristenvisum bemachtigd, zodat ik legaal in het land kan blijven. Helaas mag ik hier mee niet werken in Tanzania. Gevolg hiervan is dus dat ik officieel niet meer voor Amani werk. Ik kan nog wel als bezoeker langsgaan…

Midden januari zijn twee vrienden (Thomas en Felix) naar Tanzania afgereisd en samen hebben we bijna een maand door Tanzania gecrossed. We hebben ze eerst Moshi laten zien (stad, kroegen en disco, Melinda’s en de hash) en na het weekend zijn we op safari gegaan naar Tarangire en Ngorongoro. Wat was het (weer) fantastisch!!! Omdat het de vorige keer erg droog was, zag het landschap er nu totaal anders uit. Naast veel wilde dieren nu ook echt prachtige natuur. De eerste nacht sliepen we vrij basic tussen de zebra’s en giraffen (Whistling Thorn tented camp), maar het was de meest gastvrije tent die ik in Tanzania heb meegemaakt. De volgende dag zijn we vertrokken naar de krater en die lag er ook fantastisch bij. Binnen no time volgden we een groep hyena’s die zojuist een gnoe kapot hadden gescheurd. Echt spectaculair om te zien hoe sterk ze met z’n allen kunnen zijn. Na korte tijd hadden we de ‘big five’ al te pakken en kon onze safari niet meer stuk. Aan het eind van de middag reden we terug naar Karatu en daar verbleven we in de Country lodge. Prima lodge met fantastisch eten, maar helaas te rustig om echt sfeer uit te stralen.

De volgende dag zijn we met z’n vieren vertrokken naar Zanzibar! Wat is het toch een heerlijk eiland! Ditmaal gingen we richting het noorden. We zaten in Kendwa Rocks hotel; de party place op Zanzibar. Super mooi strand en heerlijke cocktails, dus ultiem relaxen. Na een slow start op donderdagavond (erg rustig), maakten vrijdag en zaterdagavond een hoop goed (leuk feest met veel locals). We zijn vervolgens via Stonetown richting het oosten gegaan (Jambiani) en daar nog drie dagen gebleven. We werden weer warm onthaald door Mickey van Mbuyuni beach resort.

Nadat we weer veilig in Moshi waren aangekomen moesten we snel onze spullen inpakken, want de volgende dag begon onze expeditie naar Mount Meru (4566 meter). Ik had alles via via geroggeld (normaal kost zo’n trip 500 a 600 dollar p.p. en wij konden het voor de helft doen), dus het was even afwachten hoe het zou lopen. Gelukkig konden we op het laatste moment nog een waterfilter lenen van een vriend (vrij essentieel, want er is geen schoon drinkwater op de berg). De tocht begon heel relaxed (5 uur wandelen naar de eerste hut op 2500 meter). De volgende dag begon ook goed en we bereikte de volgende hut (3500 meter) al rond 12.00. Omdat het zo goed ging, hadden we het plan opgevat om diezelfde dag nog te proberen om naar de top te gaan. Concreet hield dit in dat we snel wat aten, spullen achterlieten in de hut en met 1 porter naar de top vertrokken. Het plan was om net voor het donker (19.00) terug te zijn in de hut en dan de volgende ochtend terug te lopen naar het dal. Na 1,5 uur klimmen begon ik al te merken dat 2100 meter stijgen op 1 dag misschien niet het beste plan ooit was… Ik begon met steeds slechter te voelen en begon steeds meer te balen dat we niet gewoon ’s nachts waren gaan klimmen (omdat je langer op hoogte hebt verbleven, krijg je minder last van hoogteziekte). Op een gegeven moment hield ik het niet meer en kotste ik alles onder. Helaas werd dat gevoel alleen maar erger naarmate we steeds hoger kwamen. Ik heb daarna alleen mijn schoenen nog gezien… gelukkig hebben we toch de top bereikt om exact 18.00, dus het was nog licht. Na een moment van grote vreugde moesten we ons voorbereiden op de weg terug. Er was nog een andere groep op de top, maar zij waren bizar slecht voorbereid en twee van hen waren ook ziek geworden. We zijn toen toch maar als 1 groep afgedaald, omdat zij ook geen hoofdlampen bij zich hadden… Om 19.00 was het pikdonker en moesten we de andere groep bijschijnen om te voorkomen dat ze naar beneden zouden vallen. Met name het rotsklimmen in het donker was lastig, maar gelukkig voelde ik me steeds beter naarmate we lager kwamen. Uiteindelijk waren we rond 20.30 veilig terug in de hut. De rest lag al te slapen, want zij zouden ’s nachts aan de tocht naar de top gaan beginnen. Wij konden heerlijk slapen en de volgende ochtend redelijk relaxed afdalen naar beneden. Dit ging erg goed, hoewel het een aanslag op onze knieën werd. Het laatste stuk werden we geëscorteerd door een bewapende ranger, want je loopt tussen de buffalo’s en luipaarden (gelukkig niet gezien). Al met al een super ervaring en ik kan iedereen aanraden om Mount Meru te beklimmen als je in de buurt bent. Velen vinden de tocht ruiger en moeilijker dan het beklimmen van de kilimanjaro. Ik zou dan wel aanraden om Meru in 4 dagen te beklimmen (in plaats van 2,5 dag zoals wij deden).

Felix is zondag vertrokken naar Nederland en wij hebben de hash gelopen (ditmaal niet hardgelopen, maar gewoon gewandeld…). Na het weekend zijn Thomas en ik geen kamperen bij Lake Chala (een prachtig kratermeer op de grens met Kenia). We hadden het plan opgevat om daar onze maaltijd bij elkaar te vissen (tilapia), maar we eindigden ’s avonds helaas in het restaurant van de lodge… De volgende dag hebben we een spectaculaire rondwandeling om het meer gemaakt en onderweg nog een grote python gespot. Thomas is hierna nog een paar dagen terug naar Zanzibar gegaan.

Volgend weekend gaan we met vrienden naar Fish Eagle Point (Tanga) aan de Oostkust. Wordt vervolgd dus!