Deel 2 bezoek Corrie

Zondag 27 oktober; De dag van de Hash. We rijden mee met Mafalda, de Spaanse buurvrouw. Zij werkt ook bij het RDTC (farmacie) en rijdt in een jeepachtige auto van het RDTC. Op het parkeerterrein van Shah Mountain Inn (hotel waar veel klimmers van de Kilimanjaro hun onderdak vinden) staat al een aantal ‘bakken’ geparkeerd. In Nederland zouden deze jeeps en terreinauto’s patserig gevonden worden, maar inmiddels weet ik dat ze hier zeer op zijn plaats zijn. Mensen stellen zich aan elkaar voor, waarbij de voertaal Engels is. Het is een gemoedelijk samenzijn en ik voel me direct op mijn gemak. Krijg een uitnodiging om bij Anne- Marijke (een Nijmeegse van mijn leeftijd en, na later bleek, ook remedial teacher) langs te komen om het naaiatelier dat zij heeft opgezet te bezoeken. De opkomst is dit keer, naar het zeggen van Pim, groot (ongeveer 60 mensen) en we gaan op pad. De wandeling daalt en klimt en daalt en klimt en de temperatuur stijgt. Al met al een leuke en niet al te inspannende wandeling (ook naar de maatstaven van de geoefende Hashlopers). Tijdens het wandelen (er is ook een groep die het parcours hardlopend aflegt…) heb je gezellige gesprekjes met de mede- wandelaars en als je langs woonhuizen van Tanzanianen komt, word je hartelijk begroet en maant men je tot: ‘pole, pole’ (rustig aan). Na paar uurtjes komen we weer terug bij ons startpunt en staat het buffet al klaar. Iedereen vermaakt zich prima en tegen de tijd dat het donker is, gaan we naar huis. Mafalda brengt ons, ondanks het feit dat zij uitsluitend haar zonnebril bij zich heeft, veilig weer thuis. Op de veranda kletsen we met z’n drietjes nog wat na.
Maandag 28 oktober; De dag start met het opruimen van de chaos die ontstaan was na een nachtelijke cola explosie. We hadden wel een geluid gehoord in de nacht, maar daarna was alles stil dus…Lonneke zag als eerste wat de oorzaak was geweest van de knal. Een cola fles naast de koelkast was ontploft d.w.z. door de kracht in de fles was de bodem kapot gegaan en een liter cola had zich met kracht verspreid over de witte muren, het witte plafond en de vloer van de eetkamer. Dat ziet er niet uit! Na flink poetsen waren Pim en ik redelijk tevreden over het resultaat en toen….kwamen de schilders!! Het was wel bekend bij Lonneke en Pim dat er wat onderhoud gepleegd zou gaan worden, maar dat uitgerekend NU de schilders voor de deur zouden staan, was op z’n minst toevallig te noemen. Stel je voor dat de fles cola een dag later was ontploft…net nadat de schilders de muren en het plafond hadden geverfd. Ik vond het een wonderlijke ervaring!
Werkbezoek!! We bezoeken het werk van Lonneke in het Kilimanjaro Christian Medical Centre en dan wel het Regional Dermatology Training Centre om precies te zijn. Direct valt op dat een groot aantal wachtende patiënten lijdt aan albinisme, het aangeboren ontbreken van het pigment melanine in haar of huid. Zij dragen vaak een hoed en soms hebben ze op hun lichte huid juist diep donkere vlekken in het gelaat. In de gang hangt een goed verzorgd paneel met uitleg over de ziekte. Het schijnt dat in de omgeving van Moshi, vanwege de grotere bekendheid met de ziekte en de goede voorlichting over de ziekte, de albino’s minder gediscrimineerd worden. Lonneke laat de diverse ruimten zien op haar afdeling zoals de behandelkamer en de operatiekamer. Het geheel maakt een sobere, maar werkbare indruk. Het raam van de werkkamer van Lonneke biedt direct uitzicht op….de Kilimanjaro! Ik schud handen met de secretaresse, een Nederlandse dermatoloog, een Tanzaniaanse dermatoloog in opleiding die binnenkort naar Nederland komt om in Amsterdam stage te lopen. Heel leuk om de aanleiding van hun verblijf in Tanzania hier ‘in bedrijf’ te zien.
We gaan lunchen in de kantine van het ziekenhuis. Binnen wordt gebakken, gebraden, gekookt en het ruikt er heerlijk. Buiten, onder de bomen is een aantal zitjes gemaakt en het is druk. Na even wachten vinden we een tafeltje en wordt het eten gebracht: Chips mayai met pili pili (mayai= ei; dus omelet met friet er in gebakken met daarbij een hete saus). Flesje cola erbij en smullen maar!
Op het middagprogramma staat een bezoek aan de ISM (International School Moshi); de school waar veel vrienden en bekenden van Lonneke en Pim werken en waar de kinderen van vrienden naar school gaan. Pim en ik lopen er naar toe, dat is ongeveer 20 minuten rustig lopen. Onderweg verbaas ik me weer over de prachtige, vaak bloeiende bomen en struiken. Ook lopen we langs een kleine bananen plantage. Het complex van de ISM is indrukwekkend te noemen. Het is ruim en met zorg onderhouden, maar nog wel Afrikaans! Zo’n 40 jaar geleden werd er een begin gemaakt met de school en nu bezoeken ongeveer 300 kinderen van 40 nationaliteiten in de leeftijd van 3- 19 jaar de school. Iets minder dan de helft is ‘boarder’; de andere kinderen zijn day students. Naast de ‘schoolse vakken’ is er ook veel ruimte voor ‘art’ en sport (van tennis tot paardrijden…). Lijkt mij niet verkeerd om daar les te krijgen. Ik maak kennis met Merijn, die Nederlands geeft en met Jann die een ‘groep draait’. Heel leuk om een collega (uit de U.S.A) te ontmoeten en een kijkje te kunnen nemen in haar klas. Intussen zijn ook Bob, de man van Jann en Lonneke gearriveerd. Met Bob gaan we naar Anne- Marijke die het naaiatelier wil laten zien dat zij een aantal jaren geleden is gestart. Inmiddels woont zij weer in Nederland, maar is even terug om te kijken hoe alles loopt. Zij kan tevreden zijn, het loopt fantastisch! Iedereen is lekker aan het werk in de tuin onder de bomen. Zo’n zes mensen zitten achter een Singer- trapnaaimachine en maken van de mooiste stoffen de prachtigste dingen. Binnen zijn nog aantal vrouwen stof aan het knippen. We worden door een allervriendelijkste Tanzaniaanse jonge dame, die ons al had verwelkomd met een hartelijke zoen, naar het winkeltje gebracht. Daar zoeken we mooie spulletjes uit en gaan we op de foto! Met een goed gevoel rijden we weer naar huis waar de schilders net klaar zijn en mama Linda alles weer piekfijn schoon heeft gemaakt.
Even opfrissen en dan staan Jann en Bob alweer bij de gate om ons op te halen voor het diner. We gaan eten bij een heel leuk Indo/ Italiaans restaurant. We zitten buiten op het terras en dat doet heel Mediterraan aan! Echt een beetje Italiaans. Het eten is heel smakelijk en de sfeer is prima. Bob vertelt graag en voor mij zijn de verhalen nieuw……Wij worden weer thuis gebracht in de stevige jeep en ik moet zeggen: in een jeep gereden worden begint te wennen. Bij thuiskomst de laatste spullen inpakken voor onze ‘reis’ naar Zanzibar morgen.

Dinsdag 29 oktober; Na een rustig ontbijtje vetrekken we met de taxi richting Kilimanjaro Airport. Inchecken gaat vlot en we drinken nog wat in het aangename restaurantje met half open dak. Lopend gaan we naar het vliegtuigje en precies om 10 over twee in de middag stijgen we op. Een uurtje later zijn we in Zanzibar. Vanuit de lucht zagen we de mooie stranden al liggen. De bagageband is slechts door een wapperend gordijn afgescheiden van de landingsbaan. Vlot hebben we onze koffer en buiten ‘de hal’ staat onze chauffeur ons al op te wachten met een bordje: Corrie; Mbuyuni Beach. In een keurig busje brengt hij ons in een uurtje naar ‘ons resort’. Het ligt aan de oostkust tussen de dorpjes Paje en Jambiani. Het blijkt inderdaad zeer kleinschalig en knus te zijn. Er heerst een echte ‘pole pole’ sfeer. Het personeel is Tanzaniaans en zeer gastvrij. In het restaurantje drinken we wat en we krijgen de sleutels van onze huisjes Banda 1 en 2. De huisjes liggen naast elkaar met een wit zandpaadje er tussen en kijken direct uit op het strand en de zee. De huisjes hebben een veranda en zijn van binnen basic, maar prima ingericht. Er staat een bed (voor Pim een beetje aan de korte kant) met een klamboe en fan; er is een douche en toilet. In het restaurant dat gezellig en basic is ingericht met een ook een lounge gedeelte, bestellen we bij de vriendelijke Micky alvast het diner voor die avond en we verkennen de omgeving. Er is een lekker zwembadje en overal zijn leuke zitjes gemaakt van hout en touw en hier en daar hangen hangmatten tussen de bomen. Ik ontdek zelfs een boom met ‘de rode vruchten’ mij bekend van het programma ‘Expeditie Robinson’. Het diner smaakt heerlijk: vooraf salade van avocado en tomaat en daarna inktvis, kip en tonijn in curry met chips. Allemaal zeer betaalbaar. Verblijf (2 huisjes) en ontbijt: 70 $. We duiken vroeg het bed in.

Woensdag 30 oktober; Ik ben vroeg op na een prima nachtrust (handdoek over ‘zee klamme’ schuimrubbermatras) en geniet van de opgaande zon; fantastisch! Schippers zijn al vroeg de zee op en hier en daar zie ik mensen in zee op zoek naar ‘zee-voedsel’. Na een prima ontbijt met fruit, ei naar keuze, brood met zoet en hartig beleg, sap en koffie maken we een strandwandeling; het is heel rustig en we vinden veel schelpen. We maken mooie foto’s van elkaar en daarna gaan we richting zwembad. Lekkere ligbedden en een zwembad voor ons alleen! We genieten! Boekje lezen, drankje drinken; pole pole! We besluiten morgen ‘the blue safari’ ( een hele dag: 50 $ p.p.) te gaan doen en overmorgen naar Stonetown te gaan. Leuke vooruitzichten. Aan het eind van de middag genieten we, in ons cocktailhoekje, van één van de vele cocktails die op de kaart staan. Het diner was weer heerlijk; o.a. krab! We spelen een spelletje ‘Mens erger je niet’ en in het donker vinden we onze weg naar de voor ons inmiddels vertrouwde huisjes. Wel oppassen dat je je voeten niet open haalt aan de hier en daar uitstekende stukken rots in het witte zand.

Donderdag 31 oktober; weer genoten van zonsopgang en na een overvloedig ontbijt gaan we met het busje naar de boot. Onderweg stoppen we voor een vrouwelijke, in oranje gewaad geklede Tanzaniaanse dame, naar later bleek een soort ‘politiebeambte’. Zij nam de vrijheid om de krant van het dashboard van de auto te grissen. De beide mannen voorin reageerden nauwelijks, slechts een glimlach. Over de politie controles is trouwens héél veel te vertellen, maar de samenvatting begint met een c en eindigt op tie. We komen aan bij de plaats waar de boot in het water ligt. We moeten, aangezien het vloed is, waden door het water. Aan boord zijn behalve wij drieën, twee jonge Scandinaviërs, een Tanzaniaanse gids die goed Engels spreekt en drie schippers die ook later de koks bleken te zijn. We varen op de motor de Indische Oceaan op en we genieten. Genieten van de wind, de zon, het uitzicht, de verhalen van de gids. Na een tijdje varen komen we aan op een maagdelijk witte zandbank. Er wordt een doek gespannen op palen zodat we eventueel in de schaduw kunnen zitten. Er wordt ananas, kokosnoot en banaan ‘hapklaar’ voor ons klaargezet en wij kunnen genieten. Van de zon, het witte zand, het heldere zeewater! Pim spot een prachtige zeester. We bewonderen de vangst van een visser en na een klein uurtje varen we weer verder. In het midden van de prachtige Indische Oceaan maken we ons klaar voor het snorkelavontuur. Aan boord zijn alle attributen die we daarvoor nodig hebben en na het aftellen: ‘moja, mbili, tatu’ van mij, waar de Tanzanianen hartelijk om moeten lachen, ga ook ik te water. Inmiddels ligt de jeugd al lang te genieten van het onderwaterlandschap! Wat een kleuren, wat een rijkdom…Ik kom Pim tegen onder water en wij maken het bekende ‘oké-gebaar’ onder water. Als eerste stap ik na een tijdje de boot weer in en de anderen volgen daarna. Iedereen heeft genoten van de kleuren van het koraal; soms diep paars, geel, oranje en dan nog de vissen niet te vergeten! De twee Scandinavische jongens laten hun prachtige onderwaterkamara’s zien.. superklein! Iedereen is opgetogen over de wereld onder water die we net hebben gezien. We varen een mangrovegebied in en dát is heel bijzonder! Vervolgens varen we door naar een eiland waar een tafel klaar staat voor ons vijven en binnen de kortste keren serveren ze ons een schaal met inktvis, garnalen en nog een vissoort, frites en als kers op de taart: een enorme schaal kreeften! Het lijkt niet op te kunnen. Wij kiezen voor de cola dus de ‘couriers’ die langs komen met wijn en koffie hebben helaas geen klandizie aan ons. Na de overvloedige lunch gaan we nog even langs de winkeltjes en koopt Lonneke een mooie omslagdoek. Terwijl we eten en shoppen horen we de trommelmuziek van een band die verderop speelt voor een andere blue safari groep. Heel idyllisch allemaal! Na verloop van tijd stappen we weer voldaan in de boot en varen ‘op de wind’ naar de plaats waar we eerder op de dag in de boot waren gestapt. We nemen afscheid van de twee Scandinaviërs en het busje van Mbuyuni Beach met Micky en de chauffeur komt ons spoedig ophalen. Na een tiental meters horen we gesis….lekke band. Vlot verwisselen ze de band, terwijl wij wachten in de brandende zon, en kunnen we onze weg vervolgen. Bij thuiskomst in Mbuyuni Beach drinken we onze cocktail en kijken we terug op een prachtige blue safari dag. Het diner is weer prima verzorgd en Lonneke en Pim poolen nog hun partijtje. We gaan voldaan naar ons beach huisje.

Vrijdag 1 november; vandaag staat Stonetown op het programma, maar eerst wordt er hardgelopen…door Pim wel te verstaan! Daarna banjeren Pim en ik nog even door het slib en genieten van het ‘struinen’; voelt een beetje als vroeger. Na het ontbijt vertrekken we richting Stonetown. Onderweg zien we eerst het landelijke Zanzibar daarna volgen de voorsteden van Zanzibar en dat is schrikken. Naar mijn waarneming pure armoede. Ik zie veel winkeltjes die als ‘karkas’ de zeecontainers hebben. Naarmate we dichterbij het centrum van Stonetown komen, wordt het verkeer drukker en ziet ook de bebouwing er ‘groot- stedelijker’ uit: hoogbouw, drukke verkeerspunten. De chauffeur zet ons af in het historisch centrum en we begrijpen dat ook hij in Stonetown blijft. Stonetown is wat mij betreft enigszins verwarrend: een Westers georiënteerde boulevard met uitstekende cappuccino; waarna je dan wel naar een Middeleeuws toilet moet. Mooie historische gebouwen die totaal vervallen zijn; maar ook schitterend gerestaureerde panden. Leuke, artistieke winkeltjes met prachtige producten die in de PC Hooftstraat niet zouden misstaan o.a. kleding met een ecologisch en economisch (gekoppeld aan een goed doel) verantwoorde tint….Mooie hotels en restaurants en direct buiten het kleine historische hart enorme verkeersdrukte en krioelende mensen op een markt… Kortom: boeiend. Wij gebruikten de lunch bij Azuli (had Pim volgens mij gevonden in The Lonely Planet) en dat was een succes! Heerlijke mint drank, verrukkelijke wraps en gevuld brood. Aan het eind van de middag zochten wij de taxi weer op en de chauffeur bracht ons weer veilig ‘thuis’. Even een plons in het zwembad, een cocktail en een douche. Daarna smakelijk diner bij Mbuyuni Beach met kreeft! Wij realiseren ons terdege: dit was de laatste avond op Zanzibar en dus van onze vakantie…

Zaterdag 2 november; na het gebruikelijke, smaakvolle ontbijt gaan we nog even relaxen bij het zwembad. Pas in de middag zullen we immers richting vliegveld gaan rijden. Enigszins weemoedig wachten we na de lunch de tijd af dat we het seintje krijgen dat het busje er is. Vlot rijden we naar de luchthaven en in half leeg vliegtuig vliegen we naar Kilimanjaro Airport. Daar staat Theo ons al op te wachten. De laatste avond in Moshi is gezellig, én met een melancholiek sausje overgoten…
Zondag 3 november; tijd voor vertrek. Het enige dat niet leuk was aan de reis: het afscheid nemen. Nadat Lonneke en Pim mij hadden uitgezwaaid, ging de terugreis enigszins moeizaam….verwarring over ticket, bijbetalen etc…uiteindelijk kwam alles op de pootjes terecht. Ik vloog direct met KLM in plaats van het eerste stuk naar Dar es Salaam met Precision Air....(met tussenstop in Dar es Salaam) naar Amsterdam. In het vliegtuig liep ik direct de verkouden stewardess van de heenreis tegen het lijf. Zij kwam even later een praatje maken. Ik informeerde naar haar gezondheid en zij natuurlijk naar mijn ervaringen in Tanzania. Toen ik over afscheid nemen sprak, had ik ‘een Fisherman’s Friend momentje’ en zij gaf mij een begripvolle ‘knuffel’ op mijn schouder. Daarna werd mijn aandacht in beslag genomen door een aardige Zweed, woonachtig in Dar es Salaam, getrouwd met een Tanzaniaanse en overtuigd barista! Hij sprak bevlogen over koffie en zijn nieuwe apparaat en later over de verkeerschaos van Dar es Salaam. Ik begreep uit zijn verhaal dat je daar niet moet willen wonen! In Dar es Salaam kreeg ik een andere mede- passagier. Een aardige en spraakzame jonge Nederlandse kunstenares die met Djoser een groepsreis had gemaakt. Ik ontving van haar een snicker zodat ik mijn malarone pil kon innemen. Door al het gedoe rond mijn ticket had ik vanaf 11 uur niets meer gegeten en inmiddels was het rond acht uur in de avond. Later kwam alles meer dan goed, want we kregen toch om een uur of negen nog een maaltijd geserveerd. We landden precies op tijd op Schiphol (na een ‘her’ landing… vanwege het slechte weer). En daar was Marcel! Weer thuis met veel foto’s en verhalen!