Outreach Arusha en outdoor camping

Vorige week donderdag ben ik naar Arusha geweest om daar mee te lopen met een streetworker van Amani. Samen met een andere volunteer (oudere Britse dame) ben ik ’s-middags in een bus gestapt richting Arusha en het avontuur kon beginnen. De busreis op zich was al een hele beleving… Voor bijna niets (1,25 euro) werden wij in twee uur naar Arusha gebracht. Verwacht voor dat geld uiteraard weinig, maar wij hadden geluk dat we nog een zitplaats konden bemachtigen. De snelweg tussen Moshi en Arusha is berucht vanwege de vele ongelukken, maar opgepropt tussen ongeveer 60 Tanzanianen en hun bagage arriveerden wij veilig. We hadden afgesproken met Bibiana. Zij had ‘dienst’ en zou ons twee dagen meenemen om het straatleven in Arusha te laten zien (eerst kon het avontuur niet doorgaan, omdat er geen andere mannelijke streetworker beschikbaar was. Mijn aanwezigheid als man werd uiteindelijk toch voldoende geacht). Direct bij aankomst viel ons het verschil met Moshi op. Arusha is een grote stad met alles wat daar bij komt kijken. Wij werden meteen lastig gevallen door allerlei verkopers rondom het busstation. Gelukkig kon ik terugvallen op mijn militaire vaardigheden en ging ik om zoek naar een veilige afwachtlocatie voor onze rendez vous met de lokale point of contact. Na een markant punt gekozen te hebben, hebben we ons verdekt opgesteld en afgewacht. Uiteindelijk kwam zij ons ophalen en begonnen we meteen met het slenteren door de stad. Het was inmiddels zes uur en het begon al schemerig te worden. Hoog tijd voor de wazungu om zich naar binnen te begeven (s’ avonds op straat lopen wordt in Afrika sterk afgeraden). Het voelde dus ook best bizar om toch op straat te zijn. We zijn direct naar het Drop-In-Centre van Amani gegaan (inloophuis waar straatkinderen drie dagen per week kunnen komen om hun was te doen en wat te eten. Ook is er ruimte voor ontspanning: met kralen werken en tekenen en er wordt actief voorlichting gegeven over risico’s van het leven op straat. Na een kort bezoek konden we onze tas droppen in ons hostel. Het bevond zich op een soort ‘Khao San Road’ van Arusha. Midden tussen de prostituees en straathandelaren stond opeens een klein hostel dat Amani vaker gebruikt voor visitors. Zeker niet slecht, maar wel even wennen. Na een kort bezoek gingen we meteen de straat op. We kwamen al vrij snel een bekende van me tegen. Een klein mannetje dat een paar dagen ervoor was weggelopen van Amani. Ik kon hem nog goed herinneren, omdat hij een bijzonder vrolijke indruk maakte tijdens de graduation day. Ook had hij die dag de rap battle gewonnen. Zo vrolijk als hij op Amani was, zo down was hij in Arusha. Al snel werd duidelijk waarom, want hij had de hele avond al lopen lijmsnuiven. Ze kopen een cola flesje gevuld met lijm van de schoenverkopers op straat en snuiven zich helemaal suf voor 50 cent. Het maakt ze wappie en neemt het gevoel van honger weg. Bizar om ze zo te zien, want op Amani had ik dat uiteraard nog niet meegemaakt (drugs, sigaretten etc worden daar niet getolereerd). We zijn bij de groep gaan zitten en hebben daar een uurtje met hen gepraat. Ze wilden allemaal geld, maar we hebben wat thee voor ze kunnen kopen. Je kon duidelijk zien dat de groep gedomineerd werd door drie oudere jongens (17 a 18 jaar). Ze maakten een redelijk relaxte indruk en we konden veel grappen maken. De gesprekken gingen over voetbal, rapmuziek en Amani. De andere vrijwilligster had het beduidend moeilijker, omdat zij slechter kon levelen met de jeugd. Uiteindelijk zijn we verder gegaan met een hele sliert kids achter ons aan. We hebben in 3 uur veel kinderen gezien en Bibiana was met name op zoek naar nieuwe straatkinderen. Als ze nog niet heel streetwise zijn, is de kans het grootst dat we ze makkelijker kunnen herenigen met familieleden. Met velen hadden we afgesproken dat ze de volgende ochtend naar het Drop-In-Centre zouden komen om daar te wassen en wat te eten. Wij gingen rond 22.30 richting ons hostel om daar wat te eten (chipsi na kuku: patat en gefrituurde kip) en te tukken. De volgende ochtend zijn we naar het Drop-In-Centre gelopen en al vrij snel kwamen de eerste kinderen binnen wandelen. Helaas zei een van hen dat het onlangs weggelopen jochie die nacht in elkaar was geslagen en ze wisten niet hoe het nu met hem ging. Dat was natuurlijk bijzonder slecht nieuws, want ik vroeg me gisteravond al af of we hem niet misschien beter hadden kunnen verzorgen. Bibiana was echter heel duidelijk en zei hem dat hij vandaag naar het Centre kon komen om dan ’s middags mee terug naar Amani te kunnen gaan. Helaas heeft het Drop-In-Centre nog geen slaapmogelijkheden, dus een betere oplossing was er ook eigenlijk niet. Nadat zij zich hadden gedoucht en hun kleren hadden gewassen, heb ik met ze getekend en kettingen gemaakt. Ook hebben we nog thee met brood gegeten. Gelukkig was er ook een oudere jongen om ons te helpen. Hij is als voormalig straatkind nu in dienst genomen om te helpen met het Drop-In-Centre. Een zeer relaxte gast die alles al had meegemaakt in zijn leven. Plotseling kwam daar ineens een jongetje binnen met een groot verband om zijn hoofd. Het onlangs weggelopen jochie leefde dus gelukkig nog… Blijkbaar had een dronken vent hem ’s nachts met een steen bewerkt en was hij naar een lokaal ziekenhuis gebracht. Ondanks zijn verwondingen zag hij er stukken wakkerder uit. Rond het middaguur werden er plannen gemaakt voor de terugreis. Inmiddels hadden vier jochies gezegd dat ze graag naar Amani wilden. Toen kwam er helaas net een andere groep binnen (o.a. de oudere leiders waar ik de avond ervoor nog grappen mee had gemaakt). De sfeer sloeg meteen om, want een van hen begon zeer vervelend te doen. Hij haalde het bloed onder mijn nagels vandaan, maar ik probeerde rustig te blijven ondanks de verbale bedreigingen. Toen ik de oudste aansprak dat het zo echt niet verder kon, zei hij dat die ander het niet zo bedoelde maar dat het de invloed van de drugs waren. Ik bleef vriendelijk en uiteindelijk taaide hij af. Vervolgens bleek echter dat ze kleding hadden gestolen van de buren van het Centre. Bibiana was zichtbaar boos , maar zou ze volgende week daarop aanspreken. Wij sloten af en moesten naar het busstation om met vier kids (3 met Amani verleden en 1 nieuwe) terug te gaan naar Amani. Naast mij op de bank in de bus viel een van hen in slaap met een waterflesje tegen zijn mond. Blijkbaar is dat hun ‘natuurlijke’ slaaphouding (met de lijmfles tegen mond en neus)… Wij werden als helden ontvangen op Amani. Het allermooiste gezicht vond ik dat de kinderen van Amani en de staff zichtbaar blij waren dat zij hun drie rafiki’s (vrienden) weer terug zagen. Iedereen was ook benieuwd hoe de trip was verlopen. Na een kort verslag kon ik meteen aanschuiven bij een Management vergadering. Ik was kapot, dus ben uiteindelijk iets eerder met een collega mee naar huis gereden. Weekend! Super lekker gegeten in de Moshi club met Lon en Scott.

Zaterdagmorgen boodschappen gedaan voor de camping trip met de Kilimanjaro Mountain Club. Deze club bestaat sinds 1928 en was bedoeld voor het beklimmen van de Kili, maar houdt zich tegenwoordig bezig met het organiseren van leuke camping trips in de regio. Wat was het geweldig zeg!!!! Samen met Carla en Matthee kwamen we na ongeveer 45 minuten aan op een geweldige farm van de Nederlander Jan Harm (en zijn vrouw Carolien). We konden meteen meedoen met de hash (deze trip was gecombineerd met een hash). Na een ruige wandeling over het terrein (heuvelachtig met mooie beekjes) hebben we onze geleende tent opgezet en kon het avondprogramma beginnen: bbqen en bierdrinken! Wat is Afrika toch gaaf!!!! Super kampvuur gebouwd en veel verhalen gedeeld. De volgende ochtend samen ontbijten en daarna weer richting Moshi. Echt geweldig!

Deze week is vrij rustig verlopen. Ik was vorige week gevraagd of ik de bootcamp op de Internationale School wilde organiseren, dus dat heb ik gedaan. Erg leuk en veel leuke lui ontmoet. Er wordt veel gesport op de school en ik ben al door velen uitgenodigd om mee te sporten (voetbal, tennis, rugby, bootcamp, zwemmen… alles kan daar).

Vandaag was ik vrij en ben ik gaan hardlopen richting Kibosho. Het dorpje is bekend vanwege de ndisi (bananen) en kahawa (koffie). Het was een mooie route langs de doorlopende weg en onderweg kom je constant vrouwen met dienbladen met bananen op hun hoofd tegen. Ik kocht er onderweg een paar en hielp haar met het oplaag brengen van het dienblad… bizar hoeveel kilo zij op hun hoofd dragen! Ze lopen elke dag dus met ongeveer 30-35 kilo op hun hoofd in de brandende zon van Kibosho naar Moshi (en terug). Tien bananen kosten 50 cent, dus reken maar uit wat ze per dag verdienen… Ik ben er inmiddels wel achter dat het goed is om de bananen onderweg bij hen te kopen (ze verdienen wat en ze hoeven minder te sjouwen richting de stad). Het lopen ging goed, mede dankzij de hardloopgear van Wobma C.S. Iedereen was super aardig en begroet elkaar. Toen ik onderweg in de verte ineens drie gevaarlijk uitziende gasten met manchetes (panga’s) zag lopen die zichtbaar geïnteresseerd leken in mij, kneep ik hem wel even. Gelukkig zag ik nog een bananenvrouwtje en ik vroeg haar of ze misschien kon vertellen of het verstandig was om door te lopen (ik was op weg terug, dus omweg zou uitdaging worden). Ze leek ook erg onder de indruk van de mannen, maar wees mij naar een vrouw bij een bananen plantage. In mijn beste Kiswahili vroeg ik haar of zij de drie mannen met panga’s kende. In haar beste Engels zei ze dat ze in de buurt werkten en zij hun familie kende. Als ik problemen zou krijgen, moest ik maar even terug komen… Enigszins gerust gesteld maakte ik extra vaart en passeerde met een luide ‘salama’ de groep. Ik hoorde wat mompelen, maar niemand leek aanstalte te maken om mij bij te willen houden. Misschien wordt het tijd om de volgende keer voor de zekerheid ook maar een panga bij me steken… Straks nog even zwemmen bij ISM, denk ik!

We gaan dit weekend met onze buurvrouw (leuke Spaanse jongedame) fietsen naar Majimoto (letterlijk: water heet)… een mooie hotspring waar je heerlijk kunt relaxen (wel een beetje oppassen voor de krokodillen).