Maji moto

Vorig weekend kwam onze gezellige spaanse buurvrouw met het voorstel om fietsen te huren en dan naar maji moto te fietsen (lettenrlijk: heet water). Deze heet water bron ligt vrij ver verwijderd van Moshi, dus redelijke mountainbikes waren een must. Toen we zondagochtend vroeg de fietsen inspecteerden en hoorden hoe lang en lastig de route naar maji moto zou zijn, begonnen we lichte twijfels te krijgen over ons wellicht te ambitieuze fietsplan... Toen ook onze buurvrouw aangaf niet zelf mee te gaan, omdat zij nog niet hersteld was van haar vorige fietstocht, was het feest compleet. Gelukkig kwamen op dat moment net Raphael en Merijn aan. Zij hadden goede fietsen en Raphael had de route al eens gefietst. Het zou zo'n 6 uur fietsen worden (heen en terug) over moeilijk begaanbaar, maar redelijk vlak terrein. Na een start over drukke stadswegen belandden we al snel in de buitenwijken van Moshi. Alles over zandwegen en redelijk bergaf. Na ongeveer 45 min. bereikten we de TPC (suikerrietplantage ter grootte van een redelijke stad). Ongelofelijk indrukwekkend en een mooie geasfalteerde weg erlangs. schijnbaar krieolt het daar van de slangen en worden de werknemers vaak gebeten door de meest exotische exemplaren. Als ze de velden plat branden na het oogsten, wordt de weg overspoeld met die beesten. Gelukkig lag het riet er zondag nog niet oogstrijp bij... Na een zware tocht door kleine dorpjes, waar kinderen juichend langs de weg wazungu riepen, belandden we uiteindelijk in een iets groter dorpje. Voor Lonneke was de tocht vrij zwaar en zij had eigenlijk geen puf meer om door te fietsen naar de bron. Vooral de hitte en de gedachte aan de weg terug maakten het een zware tocht. Na een break en een telefoon gesprek met de fietsverhuurder hadden we toch besloten om door te gaan en Lonneke dan later met fiets op te laten pikken bij maji moto. Na ruim 3 uur fietsen veranderde het landschap ineens van dorre vlakten in een groene jungle... we waren in de buurt! Op eens zagen we een aantal auto's en hoorde we stemmen. We waren bij de warm waterbron aangekomen. Wat een mooie plek zeg! Kristalhelder water en helemaal omringt door bomen. Bijna te mooi, zoals je bijv. in center parcs aan zou treffen. We waren van tevoren wel gewaarschuwd dat je absoluut niet het water in moest gaan. Een paar jaar geleden was er namelijk een vrijwilliger van ISM opgegeten door een kokodil. Wel hoorden we dat de locals een gruwelijke hekel aan die beesten hebben en ze dus zo snel mogelijk proberen af te maken. Toen we allemaal mensen zagen zwemmen, konden wij ook de behoefte niet weerstaan en zijn erin gedoken. Wat een heerlijk schoon en helder water. In het water zaten zelfs dr. Fish visjes, knabbelend aan je tenen. Na een korte lunch (chipsie na yai = friet en ei) en de zekerheid dat Lonneke opgepikt zou worden, ben ik begonnen aan de barre terugtocht. Helaas kregen we al snel een lekke band en begon ik te twijfelen aan mijn beslissing. Gelukkig hadden we een reserveband en konden we onze weg 'snel' vervolgen. Het was inmiddels bloedheet en we hadden zwaar windtegen. Gelukkig had ik nog een goede conditie, dus we bereikten Moshi uiteindelijk net voor het donker. Na een korte stop bij de Moshi Club voor bier en Kili-uitzicht, heb ik de fiets weer met lekke band ingeleverd en Lonneke had al pizza's besteld.
Wat een topdag!!
Kwaheri...